De Dood

De dood

De mens heeft in zichzelf een gevoel voor eeuwigheid, hij voelt zich opgesloten in de beperkingen van de materiële wereld en verlangt steeds naar oneindigheid. Wie  de bewuste menselijke natuur onderzoekt, zal horen dat het de eeuwigheid voortdurend blijft uitspreken. Als een mens het hele universum zou krijgen, dan zou dat zijn 'honger' naar het eeuwige leven, waar hij voor geschapen is, niet stillen. Deze natuurlijke neiging van de mens naar het eeuwige geluk komt uit een objectieve realiteit die het bestaan is van het eeuwig leven en het menselijk verlangen ernaar.

Wat is dood?

Zoals reeds is uitgelegd, is het lichaam een instrument van de geest, die alle ledematen van het lichaam regeert en controleert tot aan de cellen en de nog kleinere delen van het lichaam.

Als het aangeduide uur komt, betekent elke ziekte of gebrek in het lichaam, een uitnodiging aan de Engel der Dood, die in de Moslimliteratuur Azra'il wordt genoemd. Essentieel is het God Zelf Die de dood der mensen instelt. Nochtans, opdat mensen niet over God zouden klagen omwille van de dood, die voor velen onaangenaam lijkt, gebruikt God de Aartsengel Azra'il, vzmh, als een sluier om de zielen te nemen. Bovendien stelt God ziekten en andere ongemakken in als een bijkomende sluier tussen Azra'il en de dood zodat de mensen de aartsengel niet zouden beschuldigen voor hun sterfelijkheid.

Het verschijnen van de Engel(en) der dood aan de stervende persoon

Omdat Azra'il geschapen werd uit licht zoals alle andere engelen, kan hij aanwezig zijn en vormen aannemen in ontelbare plaatsen tegelijk en zijn werking in een bepaalde situatie verhindert hem niet van vele andere taken uit te voeren op hetzelfde moment. Zoals de zon die hitte en licht aan alle dingen geeft in de wereld, zo kan de aartsengel Azra'il miljoenen zielen tegelijk nemen zonder dat de ene daad de andere hindert.

Nochtans hebben de Aartsengelen zoals Gabriël, Michaël en Azra'il, vzmh, ondergeschikten die op elkaar lijken en die door de engelen worden geleid. Als een goede, rechtvaardige mens sterft, komen er eerst enkele engelen bij hem die glimlachen en waarvan de gezichten stralen. Daarna komt Azra'il, met of zonder ondergeschikten, die de taak hebben om de zielen der goeden te nemen. Ofwel komt alleen een ondergeschikte van Azra'il. De engelen die de zielen der rechtvaardigen meenemen zijn verschillend  van hen die verantwoordelijk zijn voor het meenemen van de zielen der onrechtvaardigen. De zielen van de onrechtvaardigen worden meegenomen met geweld, zij hebben een verkrampte, angstige uitdrukking bij het sterven.

Wat de mens voelt op het ogenblik van de dood

Zij die gelovig waren en een rechtvaardig leven leidden zien hun plaats in het Paradijs doorheen een open venster. De Profeet Mohammed, vzmh, beweerde dat de zielen der rechtvaardigen worden weggenomen met evenveel voorzichtigheid als het water uit een waterkan. Beter nog, de martelaren voelen de doodspijnen niet en weten niet dat ze dood zijn. Zij beschouwen zichzelf daarentegen als overgebracht naar een betere wereld en zij genieten van het perfecte geluk.

Mensen leven zoals ze sterven. Wie een goed, rechtvaardig leven leidt, sterft een gelukkige dood. Wie een slecht leven leidt, sterft een slechte dood.

De Profeet Mohammed, vzmh, de verst gevorderde in het aanbidden van God, raadde voorgeschreven gebeden aan. Umar, de tweede kalief, moge God tevreden zijn over hem, deed hetzelfde. Khalid ibn Walid was één der weinige onoverwinnelijke generaals in de wereldgeschiedenis. Zij, die zoals Uthman, Ali, Hamza, en Mus'ab ibn Umayr en vele anderen, zichzelf wijdden aan de zaak der Islam stierven als helden. Terwijl zij die een verknoeid leven leidden hun laatste adem uitbliezen aan een gok- of drinktafel of in een huis van ontucht.

Moet de dood worden gevreesd?

De gelovigen en de rechtvaardigen vrezen de dood niet. De dood is schijnbaar een ontbinding, een uitdoving van het levenslicht, het vernietigen van het plezier. In werkelijkheid is het de wegname van de zware lasten van het bestaan. Het is een verandering van verblijfplaats, uit het lichaam wég en ook een uitnodiging naar en het begin van, het eeuwigdurende leven. Vermits de wereld voortdurend wordt verlevendigt door scheppingsdaden en voorbestemming aan de ene kant, wordt aan de andere kant voortdurend leven weggenomen. Dit gebeurt door andere cycli van schepping, vastbeslotenheid en wijsheid. Het sterven van planten, de eenvoudigste manier van leven, bewijst uit zichzelf van een werk van Goddelijke kunst te zijn net zoals hun leven dat is, maar perfecter en beter ontworpen. Als de steen van een vrucht, zijn zaad, sterft in de grond, dan lijkt het te ontbinden en weg te rotten in de grond. Maar in feite ondergaat het een perfect chemisch proces, doorloopt het vooraf vastgelegde toestanden van hervorming en groeit uiteindelijk uit tot een nieuwe, voltooide boom. De dood van een zaad is dus het begin van een nieuwe boom, een nieuw, perfecter en uitgewerkt leven.

Omdat de dood van vruchten en groenten, het vlees van dieren in de maag van de mens hen doet opstijgen naar het niveau van het menselijke leven, kan hun dood in deze zin worden begrepen als perfecter dan hun leven. Omdat het sterven van planten, die de eenvoudigste bestaanswijze zijn, zo perfect is en een zo belangrijk doel dient; zal het sterven van mensen die de hoogste levensvormen op aarde zijn, nog perfecter zijn en een nog hoger doel dienen. Want als de mens 'ondergronds' gaat dan zal hij zeker tot leven worden gewekt voor de eeuwigheid.

De dood ontlast de mens van de beproevingen van het aardse bestaan, een verwarrend, verstikkend en eng verblijf dat met de ouderdom nog harder en donkerder wordt door het verlies van geliefden. Dan treedt de mens binnen in de oneindig wijde cirkel van de genade van de Eeuwige, Geliefde Ene. Hier mag de mens zich verheugen in het blijvende gezelschap van zijn geliefden en de troost van een gelukkig, eeuwig leven.

Lezing dood Sheikh Feiz met nederlandse ondertiteling: